Vandaag klommen we via een overdekte brug over de rivier, ruim 2 uur omhoog naar een oud klooster hoog in de bergen. Hier woont een klein aantal monnikken, die vrijwel niet in het dal komen. Zo af en toe wordt er iets gehaald en gaan ze te voet naar beneden.
Er was een dienst aan de gang, waarbij een monnik verzen reciteert en daarbij soms op een trommel slaat of belletjes laat rinkelen.
Een eind hogerop woont een monnik in volledige eenzaamheid gedurende 3 jaar. Hij mediteert daar om zo uiteindelijk verlicht te worden. Eten wordt voor hem neergezet en hij mag (wil?) niemand zien gedurende die tijd. Wij konden dus ook niet verder klimmen.
Toen de dienst was afgelopen en we alles hadden gezien was er gelegenheid een kwartier te mediteren en daar maakten een aantal van ons gebruik van. Een heel bijzondere ervaring... met name door de muziek en de verzen die de monnik uitsprak.
Helemaal tot rust gekomen begonnen we aan een kleine klim in een andere richting en daarna weer naar beneden. Al met al een heerlijke dag, om nooit te vergeten.
Op de terugweg waren ze aan de weg bezig; dat zijn altijd Indiërs of Nepalezen... veelal vrouwen met kleine kinderen in erbarmelijke hutten wonen en de hele dag aan de weg werken. Een schrille tegenstelling tot de rust van het klooster, maar kennelijk niet te vermijden, want zeven jaar geleden, toen we hier ook waren, was het precies zo.
